Forsoninga er vunnen
Av Lina Sandell Berg
Forsoninga er vunnen
i Jesu Kristi blod.
Til meg frå korset
freden hans er floten.
Kvi har eg gått og ottast?
Mi sak den er då god.
Den store skiljeveggen
ned er broten.
Ja, dagen er no kommen,
og natta er forbi,
og fangehuset opna.
Kvar fange kan bli fri.
Sjå, fiendskapen
er for evig ute!
Det er meg openberra
at eg har barnerett,
for Gud med meg i
Kristus er forsona.
Og eg som har meg gremma
og aldri skjøna rett
kor eg i dommen
skulle verta skona.
Eg som i all mi betring,
mi tru og gudleg sed,
mi gjerning og min lydnad
fann aldri hjartefred.
Eg er no alt i
Jesus Kristus salig!
Er nådegåva gjeven,
då er det ikkje eg
som henne skal med
strev og møda finna.
Ser du, min Gud, i Sonen
med hugnad no på meg,
så skal eg då som
barn ditt rike vinna.
Og når du alt er nådig,
så kjem mitt strev for seint.
Eg som i trældomskavet
har streva hardt og meint
at du til slutt då
skulle bli meg nådig
Nei, før enn verdsens grunnvoll
ved skapinga vart lagd
du unnte meg i
Kristus barnekåret.
Å, eg som gjekk så lenge
av tvil og vanmod plagd
og har på tunge
trældomsåket bore!
No tek eg til å skjøna,
med undring det eg ser:
Min Herre Gud og Fader,
det alt av nåde er!
No vil eg meg av
nåden einast rosa.
Så blir eg ikkje salig
først når eg fer herfrå.
Eg i min Frelsar
her alt sæl får vera.
Er fiendskapen drepen,
kva ottast eg vel då?
Det som er dødt, kan
meg ’kje skade gjera!
Er syndeskulda sletta
av Jesu dyre blod,
då er det skuldbrev borte
som meg i vegen stod.
Og kven vil meg med
nokon rett fordømma?
(Sb 251:1-3+6+8)